No entries found. Showing closest matches:
Dēmādes, is, m., Δημάδης, a famous Athenian orator who sided with Macedon, a contemporary of Demosthenes, Cic. Brut. 9, 36; id. Or. 26, 90; Quint. 2, 17, 12 sq.; 12, 10, 49; Nep. Phoc. 2.
dē-mădesco, dŭi, 3, v. inch. n., to become humid or moist: Ov. Tr. 5, 4, 40; Scrib. Comp. 73.
* dē-măgis, valde magis, very much, Lucil. ap. Non. 98, 19 sq.; cf. Paul. ex Fest. p. 71, 9 Müll., and Gloss. Philox.: "demagis, σφοδρῶς."
dēmandātĭo, ōnis, f. [demando], a delivering with commendation, a commending (late Lat.), Tert. Res. Carn. 48.
dē-mando, āvi, ātum, 1, v. a., to give in charge, to intrust, commit, commend (not ante-Aug.; cf., on the contrary, commendo; most freq. in Suet.; not found in Quint. or Tac.): simul plures pueri unius (sc. paedagogi) curae demandabantur, Liv. 5, 27: amicam alicui, Suet. Oth. 3: aliquem mergendum mari servis ipsius, id. Ner. 35: testamentum virgini Vestali, id. Caes. 83: curam sauciorum militum legatis tribunisque, Liv. 8, 36: funeris sui curam alicui, Suet. Tib. 51: bellum, id. Aug. 10: in proximam civitatem demandari, to be sent there for safety, id. Calig. 9; cf. conjuges liberosque abditis insulis, Just. 2, 12, 6.
dē-māno, āvi, 1,
- I. v. n., to flow down: tenuis sub artus flamma demanat, Cat. 51, 9; Gell. 17, 11, 1; Porc. Latro decl. in Cat. 10, 29; 36.
- II. Transf., to descend, be descended from: de patriarcharum genere, Ambros. in Luc. 3, 41 fin.
Dēmărāta, ae, f., daughter of King Hiero, Liv. 24, 22.
Dēmărātus, i, m., Δημάρατος.
- I. A Corinthian, the father of Tarquinius Priscus, Cic. Rep. 2, 19; id. Tusc. 5, 37 fin.; Liv. 1, 34.
- II. A Spartan king, colleague of Cleomenes, Just. 2, 10, 13; Sen. Ben. 6, 31, 2.
- III. Father of Pythagoras, Just. 20, 43.
dē-marcesco, ĕre, 3, v. n., to fade away, wither: herba ad vesperam demarcescit et decidit, Hier. in Psal. 89.
† dēmarchĭa, ae, f., = δημαρχία, the office and dignity of a demarch, Inscr. Orell. 3800 sq.
† dēmarchus, i, m., = δήμαρχος, lit. a ruler of the people at Athens, the president of a demos, a demarch, answering to the Roman tribune of the people, Plaut. Curc. 2, 3, 6; Spart. Hadr. 19; Inscr. Orell. 3720.
* dē-mātrĭcātus, a, um, adj. [matrix]: nisi dematricati fuerint, bled from the vena matricalis in the neck, Veg. Vet. 4, 7, 3; cf. id. ib. 1, 10; 13.
Dēmĕa, ae, m., = Δημέας, a Greek proper name, Ter. Ad. 1, 2, 19 et passim.
* dēmĕācŭlum, i, n. [demeo], a passage under ground: Proserpinae, App. M. 6, p. 174, 11; cf. demeaculum, καταπορεία, Gloss. Vet.
‡ de-meio ἀφουρῶ, ἐξουρῶ, Gloss. Lat. Gr.
dē-mens, entis,
- I. adj., out of one’s mind or senses; mad, raving; foolish (cf. amens) (class. and very freq.; for syn. cf.: amens, excors, vecors, insanus, vesanus, delirus, alienatus mente): qua perturbatione animi quae, sanus cum esset, timebat ne evenirent, ea demens eventura esse dicebat, Cic. Div. 2, 55 fin.: summos viros desipere, delirare, dementes esse dicebas, id. N. D. 1, 34, 94 (for which, delirare et mente esse captum, id. Off. 1, 27, 94): ego te non vecordem, non furiosum, non mente captum, non tragico illo Oreste aut Athamante dementiorem putem, id. Pis. 20, 47; cf. Orestes, Hor. S. 2, 3, 133 and 135; 1, 6, 97; 1, 10, 74; id. Od. 1, 37, 7; Juv. 15, 1: Pentheus, Verg. A. 4, 469: in tranquillo tempestatem adversam optare dementis est, Cic. Off. 1, 24, 83; cf. id. Rep. 1, 1: quem fugis, ah, demens? Verg. E. 2, 60: non tacui demens, id. A. 2, 94 et saep.
- II. Poet. transf., of inanimate subjects: manus, Tib. 1, 10, 56: somnia, Prop. 3, 8, 15 (4, 7, 15 M.): furor, id. 1, 13, 20: discordia, Verg. A. 6, 280: falx, id. ib. 3, 7: strepitus, Hor. Od. 3, 19, 23: cura alieni pericli, Val. Fl. 6, 474: cf. ratio, Nep. Paus. 3, 1: otium, Plin. 2, 23, 21, § 85.
Sup.: causa dementissimi consilii, Cic. Phil. 2, 22, 53; Auct. Harusp. resp. 26.
Adv.: dēmenter, foolishly, madly (rare): tanta res tam dementer credita, * Cic. Cat. 3, 9, 22; Ov. M. 4, 259: dementissime testabitur, Sen. Ben. 4, 27 fin.
* dēmensĭo, ōnis, f. [demetior], a measuring: legum, Aus. Ep. 5, 11.
dēmensum, i, n., v. demetior.
dēmensus, a, um, Part. demetior.
dēmenter, adv., v. demens fin.
dēmentĭa, ae, f [demens], the being out of one’s mind; insanity, madness; folly (freq. and class.; for syn. cf.: amentia, furor, rabies, vecordia, insania, deliratio, vesania): animi affectionem lumine mentis carentem nominaverunt amentiam eandemque dementiam, Cic. Tusc. 3, 5, 10; Ter. Ad. 4, 7, 40; Lucr. 1, 705; Cic. Cat. 4, 10, 22; Nep. Pelop. 3, 2; Caes. B. G. 4, 13; Sall. C. 42, 2; Quint. 7, 3, 2; Tib. 1, 2, 11; Verg. E. 2, 69; id. A. 5, 465; 9, 601; Juv. 10, 233; Hor. Epod. 17, 45; Ov. M. 13, 225 al.
In plur., follies, Cic. Att. 9, 9 fin.
dēmentĭo, īre, 4, v. n. [demetior], to be out of one’s senses, to be mad, to rave (anteand post-class.): dementit deliraque fatur, * Lucr. 3, 464: sese mea magia in amorem inductam dementire, App. Mag. p. 324, 9: aliquis instinctu daemonis percitus dementit, effertur, insanit, Lact. 4, 27 med.
dēmento, āre, 1, v. a. and n. [demetior].
- I. Act., to drive mad, to craze, deprive of mind: dementatus, Cassiod. Amic. 21: ἐξιστάναι ἰδιωτικῶς, Gloss. Graec. Lat.; esp. to bewitch, delude: propter quod magiis suis dementasset eos, Vulg. Act. 8, 11.
- II. Neut., to rave, be out of one’s mind: semper dementabat, Lact. Mort. Pers. 7, 9.
dē-mĕo, āre, v. n., to go down, descend (post-class.); caelo, Ap. M. 10, p. 254, 12: ad Tartarum Manesque, id. ib. 6, p. 180, 7; Mart. Cap. 2, p. 38.
dē-mĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a.
- I. With acc. rei, to merit, deserve a thing (ante-and post-class., and very rare): aliquid mercedis domino, Plaut. Ps. 4, 7, 90: grandem pecuniam, Gell. 1, 8, 3: demeritae laetitiae, Plaut. Ps. 2, 4, 14.
- II. (Since the Aug. per.) With acc. pers., to deserve well of, to oblige: avunculum magnopere, Suet. Aug. 8: nec tibi sit servos demeruisse pudor, Ov. A. A. 2, 252: crimine te potui demeruisse meo, id. Her. 2, 28: matrona amoenitate aliqua demerenda erit, Col. 1, 4, 8. In this signif. usually in the deponent form, dē-mĕrĕor (not ante-Aug.): ut pleniori obsequio demererer amantissimos meos, Quint. prooem. § 3; so, Pompeium et Caesarem, quorum nemo alterum offendere audebat, nisi ut alterum demereretur, simul provocavit, lay under obligation, Sen. Ep. 104, 33; id. Ben. 1, 2, 5: demerendi beneficio tam potentem civitatem occasio, Liv. 3, 18: in Regulo demerendo, Plin. Ep. 4, 2, 4; Suet. Vit. 2; id. Oth. 4; Quint. 9, 2, 29; Tac. A. 15, 21 al.
dē-mergo, si, sum, 3, v. a., to sink, submerge, to plunge into, to dip (class.).
- I. Lit.: candens ferrum in gelidum imbrem, Lucr. 6, 149: pars remorum demersa liquore, id. 4, 441; cf.: cornix demersit caput, Cic. poët. Div. 1, 8 fin.; and demersis aequora rostris Ima petunt, Verg. A. 9, 119: Marium senile corpus paludibus occultasse demersum, Cic. Sest. 22, 50; cf. id. Div. 2, 68; id. Fin. 2, 32, 105: navem, Plin. 32, 2, 6, § 15: triremem hostium perforare et demergere, Auct. B. Alex. 25, 5; 31 fin.: pullos mari, Suet. Tib 2; and in pass. of a person: vehementi circio bis paene demersus est, id. Claud. 17: plebem in fossas cloacasque exhauriendas, i. e. to busy, employ, Liv. 1, 59; cf.: vultum in undas, Prop. 3, 18, 9 (4, 17, 9 M.): metalla, Plin. H. N. 33 prooem.: stirpem, to sink or set in, to plant (with deponere), Col. 3, 18, 2 sq.; cf. surculos, Pall. Febr. 17, 3: dapes in alvum, Ov. M. 15, 105; cf. id. ib. 6, 664: si quando nos demersimus, ut qui urinantur, Cic. Ac. Fragm. ap. Non. 474, 27.
Poet.: colla demersere humeris (i. e. absconderunt), Stat. Th. 6, 850.
- B. Esp. of the sun-god, etc., to sink in the sea, cause to set (poet.): sex ubi sustulerit totidem demerserit orbes purpureum rapido qui vehit axe diem, Ov. F. 3, 517 sq.: Titan igniferi tantum demerserat orbis, quantum, etc., Luc. 3, 41 sq.
- C. Intrans., to set (late Lat.): demergit sol et nascitur, Min. Fel. 34, 11.
- II. Trop., to sink, depress, overwhelm: animus depressus et quasi demersus in terram, Cic. de Sen. 21: demersae leges alicujus opibus, emergunt aliquando, id. Off. 2, 7, 24: patriam demersam extuli, id. Sull. 31, 87; cf. Nep. Dion, 6; and concidit domus, ob lucrum demersa exitio, Hor. Od. 3, 16, 13: plebs aere alieno demersa, Liv. 2, 29, 8; cf. id. 6, 27, 6: Rheam in perpetuam virginitatem demersit, Just. 43, 2.
P. a., dēmersus, a, um, depressed.
Comp.: pulsus, Coel. Am. Acut. 2, 32, 165: qui demersiora scrutantur, Rufin. Origen in Cant. 3, p. 10.
dēmersĭo, ōnis, f. [demergo], a being sunk down, a sinking (late Lat. and rare).
- I. Prop.: urbium, Sol. 40, 5.
- II. Trop.: temporalis (animae), Macr. S. 1, 12 fin.
1. dēmersus, a, um, Part. and P. a., from demergo.
* 2. dēmersus, ūs, m. [demergo], a sinking: levia sustentatui, gravia demersui, App. Mag. p. 287, 35.
dēmessus, a, um, Part., from demeto.
dē-mētĭor, mensus, 4, v. a., to measure out, to measure, as a whole (whereas dimetior is to measure the parts of a whole—very rare): ut verba verbis quasi demensa et paria respondeant, Cic. Or. 12, 38; so Quint. 5, 10, 124 (al. dimensis): vos meministis quot calendis petere demensum cibum, i. e. the stated allowance of slaves, Plaut. Stich. 1, 2, 3.
Hence, dēmensum, i, n., a measured allowance, ration of slaves: quod ille unciatim de demenso suo comparsit, Ter. Ph. 1, 1, 9; Spart. Hadr. 7 fin.; Inscr. Orell. 2849; cf. Donat. ad Ter. l. l.; Sen. Ep. 80; Hor. Ep. 1, 14, 40 Orelli.
In a comic transf.: nunc argumentum vobis demensum dabo, Non modio neque trimodio, verum ipso horreo, Plaut. Men. prol. 14.
1. dē-mĕto, messŭi, messum, 3, v. a., to mow, reap, cut off, gather, crop, harvest (class.). Usually of fruits: tempora demetendis fructibus et percipiendis accommodata, Cic. de Sen. 19, 70; cf. id. N. D. 2, 62 fin.: hordeum, Cass. Hem. ap. Prisc. p. 903 P.: demesso frumento, * Caes. B. G. 4, 32, 4; so, frumentum, Liv. 34, 26: segetes, Tac. A. 14, 24; cf.: Galli armati alienos agros demetunt, Cic. Rep. 3, 9, 15: demessa est terra, Vulg. Apoc. 14. 16.
Less freq. (poet. or in post-Aug. prose) of other objects: pollice florem, to pluck off, Verg. A. 11, 68: favos, i. e. to cut out, take out, Col. 9, 15, 12: testes caudamque adultero (ferrum), Hor. S. 1, 2, 46; cf.: huic ense caput, to behead, Ov. M. 5, 104; and absol.: acies ferro demetit, Sil. 16, 102.
2. dē-mēto, āre, v. dimeto.
Dēmētrĭas, ădis, f.
- I. Gr. Δημητριάς, a city in Thessaly (Pelasgiotis), newly colonized by Demetrius Poliorcetes, formerly called Pagasae, now Volo, Plin. 4, 8, 15, § 29; Liv. 27, 23 fin.; 28, 5; 39, 23.
- B. Hence, Dēmētrĭacus, a, um, of Demetrias: sinus, Liv. 28, 5 fin. (al. Demetraicus).
- II. A sort of plant, Ap. Herb. 3.
Dēmētrĭum, ii, n., Δημήτριον,
- I. a town in Phthiotis, with a temple to Demeter (Ceres), Mel. 2, 3, 6; Liv. 28, 6.
- II. A harbor of Samothrace, Liv. 45, 6, 3.
Dēmētrĭus, ii, m., Δημήτριος, the name of several Greeks, among whom the most celebrated are,
- I. Demetrius Poliorcetes, son of Antigonus, and king of Macedonia, Cic. Off. 2, 7 fin.; Just. 15, 1 sq.; 16, 1 sq.
- II. Demetrius Phalereus, a famous orator, a pupil of Theophrastus, Cic. Brut. 9; id. de Or. 2, 23; id. Or. 27 et saep.
- III. Demetrius Magnes, a contemporary of Cicero, and author of a work, περὶ ὁμονοίας, Cic. Att. 8, 11 fin.
- IV. Demetrius Pharius, king of Illyria, Liv. 22, 33, 3.
- V. Demetrius Soter, son of Antiochus the Great, Just. 34, 3, 8.
- VI. The name of a singer, Hor. S. 1, 10, 79.
- VII. A noted cynic, Tac. H. 1, 16; 4, 34; Sen. Ben. 7, 1.
- VIII. A comic actor, Juv. 3, 99; Quint. 11, 3, 138.
Also,
- IX. The title of a comedy by Turpilius, Non. 322, 18; v. Rib. Com. Fr. p. 87 sq.
* dēmī̆grātĭo, ōnis, f. [demigro], an emigration, Nep. Milt. 1.
dē-mī̆gro, āvi, ātum, 1, v. n., to migrate from, to emigrate; to depart, remove from or to a place (class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: de oppidis, Caes. B. G. 4, 19: ex his aedificiis, id. ib. 4, 4: ex agris, Liv. 38, 18 fin.; cf.: ex agris in urbem, id. 2, 10: loco, Plaut. Am. 1, 1, 85; cf. Helicone (deae), Stat. S. 1, 2, 4: in illa loca, Cic. Agr. 2, 16, 42: in hortos, Suet. Tib. 35: Pydnam, Liv. 44, 6: ad virum optimum, Cic. Cat. 1, 8 et saep.
Absol.: demigrandi causa, Caes. B. G. 5, 43, 4; so Liv. 38, 23.
Transf., to have recourse to: ad deos et ad sidera, Treb. Pol. Claud. 12.
- B. Pregn., to depart this life (perh. only in Cic.): vetat dominans ille in nobis deus, injussu hinc nos suo demigrare, Cic. Tusc. 1, 30, 74; cf.: ex hominum vita ad deorum religionem, id. Rab. perd. 10, 30; and: ab improbis, id. Par. 2, 18.
- II. Trop. (only in Cic.): multa mihi dant solatia, nec tamen ego de meo statu demigro, Cic. Att. 4, 16, 10: strumae ab ore improbo demigrarunt, id. Vatin. 16 fin.
‡ dē-mingo, ἐξουρῶ, Gloss. Lat. Gr.
dēminōrātio, ōnis, f. [deminoro], degradation, injury, Vulg. Sir. 22, 3.
dē-mĭnōro, āre, v. a., to lessen, diminish in honor or rank (late Lat.), Tert. Anim. 33.
dē-mĭnŭo, ui, ūtum, 3, v. a., to lessen by taking from, i. e. to make smaller, to lessen, diminish (cf. diminuo, to break up into small parts—freq. and class.).
- I. Lit.: de mina una quinque nummos, Plaut. Truc. 2, 7, 10: istum laborem tibi, Plaut. Aul. 2, 1, 43 (cf. Wagner ad loc.): ne de bonis quae Octavii fuissent deminui pateretur, Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10; cf. Cic. de Or. 3, 49, 189: deminuunt aequora venti, Lucr. 5, 268; 390: deminutae copiae, Caes. B. G. 7, 31, 3; 7, 73; id. B. C. 3, 2; Liv. 2, 1; Tac. A. 12, 64 al.: militum vires inopia frumenti deminuerat, Caes. B. C. 1, 52; Tac. A. 13, 58: fenore deminuto, Suet. Aug. 41: arborem, Tac. A. 13, 58 al.
- II. Trop.
- A. In gen., to take away from, abate, lessen, etc.: de hujus praesidiis deminuturum putavit, Cic. Sull. 1, 2: neque de tanta voluptate et gratulatione quicquam fortuna deminuerat, Caes. B. G. 1, 53, 6: aliquid de jure aut de legibus, id. ib. 7, 33; Liv. 8, 34: de sua in Aeduos benevoientia, Caes. B. G. 7, 43, 4: de libertate mea, Cic. Planc. 38: ex regia potestate, Liv. 2, 1: alicui timor studia deminuit, Caes. B. C. 2, 31, 4: partem aliquam juris, Cic. Caecin. 2, 5; cf. Liv. 4, 24: sententiam hujus interdicti (coupled with inflrmata), Cic. Caecin, 13, 38: dignitatem nostri collegii, id. Brut. 1: potentiam, Caes. B. G. 1, 18, 8: lenitatem imperitantis, Tac. A. 16, 28: curam, Prop. 2, 18, 21 (3, 10, 21 M.) al.: se capite deminuere, to lose or forfeit civil rights, be deprived of citizenship, Cic. Top. 4, 18; 6, 29; Liv. 22, 60, 15; cf. caput, no. III. 1. b.
- B. Esp. in grammat. lang., to form into a diminutive: sacellum ex sacro deminutum est, Gell. 6, 12, 6: deminuuntur adverbia, ut primum, primule; longe, longule, etc., Don. p. 21 Lind. N. cr. Cf.: deminutus, deminutio, and deminutivus.
Hence, dēmĭnūtus, a, um, P. a. (very rare), diminished, small, diminutive.
- A. In gen.: deminutior qualitas, Tert. adv. Marc. 2, 9.
- B. In grammat. lang., diminutive, ὑποκοριστικός (for which, later, deminutivus): pro nomine integro positum sit deminutum (viz. in the expression magnum peculiolum), Quint. 1, 5, 46.
dēmĭnūtĭo, ōnis, f. [deminuo], a diminution, decrease, lessening, abatement (good prose).
- I. Lit.: accretio et deminutio luminis, Cic. Tusc. 1, 28: civium, id. Cat. 3, 10, 24: vectigalium, id. Agr. 1, 7, 21: de bonis privatorum, id. Off. 2, 21, 73; cf.: tanta de imperio, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4: multari imperatorem deminutione provinciae, i. e. by shortening his term of command, Cic. Prov. Cons. 15 fin.
- II. Trop.
- A. In gen.: alicujus libertatis, Cic. Agr. 2, 7: muliebre fastigium in deminutionem sui accipiens (sui, i. e. his own dignity), Tac. A. 1, 14: mentis, a being out of one’s senses (shortly before, alienata mens), Suet. Aug. 99 fin.: honor aut deminutio, i. e. dishonor, Plin. 34, 13, 38, § 137.
- B. Esp. (legal t. t.), the right of alienation of one’s estate: uti Feceniae Hispalae datio deminutio esset, Liv. 39, 19, 5 (Weissenb. ad loc.).
- C. Public. t. t.: capitis deminutio, the loss or forfeiture of civil rights, Caes. B. C. 2, 32, 9; Gai. Inst. 1, 160 sq.; Dig. 28, 3, 6, § 6; 25, 3, 7, § 1; Ulp. Reg. 10, 3; cf. Dig. 38, 17, 1: Poste Gai. p. 108; Sandars, Just. Inst. Introd. 40 sq.; v. Caput, III. 1. b.
- D. In grammat. lang., a diminutive form, Quint. 1, 6, 6; cf. ib. 4; Charis. p. 73 P.; 128 P. et saep.
dēmĭnūtīvus, a, um, adj. [deminuo, no. II. B.], in the later gramm. lang., diminutive: vox, Tert. Apol. 32: nomen, a diminutive, Don. p. 1744 P. sq.; in this sense often subst. dēminūtīvum, i, n., Diom. p. 312 P.; Prisc. p. 609 sq. et saep: verba (sorbillo from sorbeo, garrulo from garrio), id. p. 827 P.
Adv.: dēmĭnūtīvē, as a diminutive: cymbia deminutive a cymba dicta, Macr. S. 5, 21 al.; al. diminutive.
Dēmĭpho, ōnis, m., Gr. Δημοφῶν, a character in the Phormio of Terence, 2, 3, 5 et saep.
dē-mīror, ātus, 1, v. dep. a., to wonder at a person or thing, to wonder (for the most part only in the 1st pers. pres., and peculiar to the lang. of conversation).
- I. Prop. (with acc. of neut. pron., or acc. and inf.): haec ego vos concupiisse pro vestra stultitia non miror: sperasse me consule assequi posse demiror, Cic. Agr. 2, 36, 100; id. Att. 15, 1; id. Fam. 7, 27; with person or thing as object (ante- and post-class.): eum demiror non venire ut jusseram, Plaut. Merc. 4, 2, 7: responsum ejus demiratus, Gell. 2, 18, 10: so, audaciam eorum, id. 3, 7, 12: has ejus intemperies, id. 1, 17, 2: Ὀπτικὴ facit multa demiranda id genus, id. 16, 8, 3.
- II. Transf., demiror, like our I wonder, for I am at a loss to imagine (with a relat. clause): demiror qui sciat, Plaut. Am. 2, 2, 133; cf. Ter. Heaut. 2, 3, 121: demiror quid sit, Plaut. As. 1, 1, 68; cf. id. Stich. 1, 3, 109; Ter. Hec. 4, 1, 14; and: quid mihi dicent? demiror, id. Phorm. 2, 1, 5: demiror, ubi nunc ambulet Messenio, Plaut. Men. 5, 1, 6.
dēmissē, adv., low, humbly, v. demitto, P. a. fin.
* dēmissīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [demitto], hanging down, flowing, long; of a garment: tunicis demissiciis, Plaut. Poen. 5, 5, 24 (for which elsewh. demissis tunicis, v. demissus).
dēmissĭo, ōnis, f. [demitto], a letting down, sinking, lowering (very rare).
- I. Prop.: storiarum, * Caes. B. C. 2, 9, 5: barbae, a letting grow, Macr. S. 1, 22, 4.
In plur.: clipei aenei demissiones, Vitr. 5, 10 fin.
- II. Trop.
- * A. (Acc. to demissus, no. II. A.): animi, dejection, * Cic. Tusc. 3, 7, 14.
- * B. In medic. lang., an abatement, mitigation (opp. accessio), Coel. Aur. Acut. 1, 4.
dēmissus, a, um, Part. and P. a., fr. demitto.
* dē-mītĭgo, āre, v. a., to make milder; pass., to become milder, more lenient: nosmet ipsi quotidie demitigamur, Cic. Att. 1, 13, 3.
dē-mitto, mīsi, missum, 3, v. a., to send down; to drop; to let, sink, or bring down; to cause to hang or fall down; to lower, put down, let fall (freq. and class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: picis e caelo demissum flumen, Lucr. 6, 257; cf.: caelo imbrem, Verg. G. 1, 23: caelo ancilia, Liv. 5, 54 et saep.: barbam malis, Lucr. 5, 673: latum clavum pectore, Hor. S. 1, 6, 28; cf.: monilia pectoribus, Verg. A. 7, 278: laenam ex humeris, id. ib. 4, 263: Maia genitum demittit ab alto, Verg. A. 1, 297; cf.: ab aethere currum, Ov M. 7, 219: e muro sporta, Sall. Hist. 2, 53: aliquem in sporta per murum, Vulg. 2 Cor. 11, 33: taleam (sc. in terram), to put into the ground, plant, Cato R. R. 45, 2; arbores altius, Plin. 17, 11, 16, § 81: puteum alte in solido, i. e. to sink deep, Verg. G. 2, 231: triginta pedes in terram turrium fundamenta, Curt. 5, 1, 31: arbusta certo demittunt tempore florem, Lucr. 5, 670: demisit nardini amphoram cellarius (i. e. deprompsit), Plaut. Mil. 3, 2, 12: fasces, Cic. Rep. 2, 31; cf. id. ib. 1, 40: cibos (sc. in alvum), Quint. 10, 1, 19; cf. Ov. M. 8, 835.
Naut. t. t., to lower, demittere antennas, Sall. Hist. 4, 41 Dietsch.; Auct. B. Alex. 45, 2: cornua (i.e. antennas), Ov. M. 11, 482; cf.: effugit hibernas demissa antenna procellas, id. Tr. 3, 4, 9: arma, classem, socios Rheno, Tac. A. 1, 45 fin.; cf.: farinam doliis secundā aquā Volturni fluminis, Frontin. Strat. 3, 14, 2; and pecora secundā aquā, id. ib. 3, 14, 4: manum artifices demitti infra pectus vetant, Quint. 11, 3, 112; cf. brachia, id. 2, 13, 9: frontem (opp. attolli), id. 11, 3, 78: supercilia (opp. allevari), ib. § 79: aures, Hor. Od. 2, 13, 34; cf. auriculas, id. S. 1, 9, 20: caput, Ov. M. 10, 192: crinem, id. ib. 6, 289: demisso capite, Vulg. Job 32, 6 al.: aliquos per funem, Verg. A. 2, 262; Hor. A. P. 461: vestem, id. S. 1, 2, 95; cf. tunicam, id. ib. 25: stolam, id. ib. 99 et saep.; often in a violent manner, to cast down, to cast, throw, thrust, plunge, drive, etc.: equum in flumen, Cic. Div. 1, 33, 73; cf.: equos a campo in cavam viam, Liv. 23, 47: aliquem in carcerem, Liv. 34, 44 fin.; cf. Sall. C. 55, 4: aliquem ad imos Manes, Verg. A. 12, 884: hostem in ovilia, Hor. Od. 4, 4, 10: gladium in jugulum, Plaut. Merc. 3, 4, 28; cf.: ferrum in ilia, Ov. M. 4, 119: sublicas in terram, Caes. B. G. 3, 49, 4; cf.: huc stipites, id. ib. 7, 73, 3 and 6: huc caementa, Hor. Od. 3, 1, 35: nummum in loculos, to put, id. Ep. 2, 1, 175: calculum atrum in urnam, Ov. M. 15, 44: milia sex nummum in arcam nummariam, Nov. Com. v. 108 Rib.: caput ad fornicem Fabii, to bow, stoop, Crassus ap. Cic. de Or. 2, 66, 267: tunicam ad talos, Varr. ap. Non. 286, 19; cf. Cic. Clu. 40, 111; Quint. 5, 13, 39 et saep.: quove velim magis fessas demittere naves, Verg. A. 5, 29; cf.: navem secundo amni Scodam, Liv. 44, 31.
Poet. with dat.: corpora Stygiae nocti tormentis, Ov. M. 3, 695; cf.: aliquem neci, Verg. A. 2, 85: aliquem Orco, id. ib. 2, 398; Hor. Od. 1, 28, 11: aliquem umbris, Sil. 11, 142: ferrum jugulo, Ov. H. 14, 5: ferrum lacubus, id. M. 12, 278: offa demittitur faucibus boum, Plin. 27, 11, 76, § 101.
- b. Se, or in the pass. form with middle signif., to let one’s self down, stoop, descend: (venti vortex) ubi se in terras demisit, Lucr. 6, 446: se inguinibus tenus in aquam calidam, Cels. 1, 3: se ad aurem alicujus, Cic. Verr. 2, 2, 30; cf.: cum se demittit ob assem, Hor. Ep. 1, 16, 64: concava vallis erat, qua se demittere rivi Assuerant, Ov. M. 8, 334 al.: nonullae (matres familias) de muris per manus demissae, Caes. B. G. 7, 47, 6.
Prov.: demitti de caelo, or simply caelo, to be sent down from heaven, i. e. to be of celestial origin, Liv. 10, 8, 10; Quint. 1, 6, 16.
- B. Esp., milit. t. t.
- 1. To send, bring, or lead down soldiers into a lower place: in loca plana agmen demittunt, Liv. 9, 27; cf.: agmen in vallem infimam, id. 7, 34: equites Numidas in inferiorem campum, id. 27, 18: agmen in Thessaliam, id. 32, 13; 38, 2: exercitum in planitiem, Frontin. Strat. 1, 2, 7 al.; and without in: agmen, Liv. 9, 2: levem armaturam, id. 22, 28 al.: cum se major pars agminis in magnam convallem demisisset, had descended, Caes. B. G. 5, 32 fin.; so with se, id. ib. 6, 40, 6; 7, 28, 2; id. B. C. 1, 79, 4; Cic. Fam. 15, 4, 4 al.
- 2. Arma demittere, in making a military salute: armis demissis salutationem more militari faciunt, with grounded arms, Auct. B. Afr. 85, 6.
- II. Trop., to cast down, let sink, etc.: demisere oculos omnes gemitumque dedere, Ov. M. 15, 612; cf.: vultu demisso, Vulg. Isa. 49, 23: demissis in terram oculis, Liv. 9, 38, 13; also in sleep: cadit inscia clavo Dextera, demittitque oculos, Val. Fl. 3, 41: vultum, Val. Max. 8, 14, 5; Curt. 6, 32, 1: vultum animumque metu, Ov. M. 7, 133; cf. vultus, id. ib. 10, 367; Liv. 2, 58. hoc in pectus tuum demitte, impress this deeply on your mind, Sall. J. 102 fin.; cf.: eas voces in pectora animosque, Liv. 34, 50; and: dolor hoc altius demissus, quo minus profiteri licet, Just. 8, 5, 11: cum in eum casum me fortuna demisisset, ut, etc., had reduced, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 2: dignitatem in discrimen, Liv. 3, 35: vim dicendi ad unum auditorem (opp. supra modum sermonis attolli), Quint. 1, 2, 31; to engage in, enter upon, embark in, meddle with: me penitus in causam, Cic. Att. 7, 12, 3; cf.: me in res turbulentissimas, id. Fam. 9, 1, 2: cogita ne te eo demittas, unde, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16 fin.: se in comparationem, Suet. Rhet. 6: se in adulationem, to descend to, Tac. A. 15, 73: se usque ad servilem patientiam, id. ib. 14, 26: se ad minora illa, Quint. 1 prooem. § 5: re in secunda tollere animos et in mala demittere, to let it sink, i. e. to be disheartened, Lucil. ap. Non. 286, 7; cf.: si vicerint, efferunt se laetitia: victi debilitantur animosque demittunt, Cic. Fin. 5, 15, 42; so, animos (with contrahere), id. Tusc. 4, 6 fin.; and: animum (with contrahere), id. Q. Fr. 1, 1, § 4: mentes, Verg. A. 12, 609 (desperant, sicut e contra sperantes aliquid erigunt mentes, Serv.); and with abl.: ne se admodum animo demitterent, Caes. B. G. 7, 29.
In geom., t. t., to let fall a line, Vitr. 3, 5, 5.
Hence, dēmissus, a, um, P. a., brought down, lowered.
- A. Lit.
- 1. Of localities, sunken, low-lying, low (cf. dejectus, P. a., no. I.): campestribus ac demissis locis, Caes. B. G. 7, 72, 3; cf.: loca demissa ac palustria, id. B. C. 3, 49, 5.
- 2. Of other things, drooping, falling, hanging down: demissis umeris esse, Ter. Eun. 2, 3, 22 Ruhnk.: tremulus, labiis demissis, with flabby lips, id. ib. 2, 3, 44: demisso capite discedere, Cic. Clu. 21, 58; cf.: tristes, capite demisso, Caes. B. G. 1, 32: demisso vultu, with downcast looks, Sall. C. 31, 7.
Poet. in Gr. constr.: Dido vultum demissa, Verg. A. 1, 561.
Also deep: demissa vulnera, Sen. Ep. 67 fin.
- B. Trop.
- 1. Downcast, dejected, dispirited, low (freq.): erigebat animum jam demissum, Cic. Clu. 21, 58: esse fracto animo et demisso, id. Fam. 1, 9, 16: (homines) animo demisso atque humili, id. Font. 11; cf. id. Tusc. 2, 21: demisso animo fuit, Sall. J. 98 al.: demissa voce loqui, Verg. A. 3, 320.
In the comp.: nihilo demissiore animo causa ipse pro se dicta, Liv. 4, 44.
Transf. to the person: quis P. Sullam nisi moerentem, demissum afflictumque vidit? Cic. Sull. 26 fin.: videsne illum demissum? id. Mur. 21, 45; Quint. 1, 3, 10 al.
Comp.: orator in ornamentis et verborum et sententiarum demissior, Cic. Or. 24, 81.
- 2. Lowly, humble, unassuming, shy, retiring (opp. elatus, lofty, proud): ea omnia, quae proborum, demissorum, non acrium sunt, valde benevolentiam conciliant, Cic. de Or. 2, 43, 182; cf.: multum demissus homo, Hor. S. 1, 3, 57: sit apud vos modestiae locus, sit demissis hominibus perfugium, sit auxilium pudori, Cic. Mur. 40, 87.
- 3. Rarely of external condition, humble, poor: qui demissi in obscuro vitam habent (opp. qui magno imperio praediti in excelso aetatem habent), Sall. C. 51, 12.
- 4. Poet., and in Tacitus, of genealogical descent, descended, derived, sprung: ab alto Demissum genus Aenea, Hor. S. 2, 5, 63; so Verg. G. 3, 35: id. A. 1, 288; Stat. Th. 2, 613; Tac. A. 12, 58.
Sup. does not occur.
Adv.: dēmisse.
- 1. Lit., low: hic alte, demissius ille volabat, Ov. Tr. 3, 4, 23.
- 2. Trop., humbly, modestly, abjectly, meanly: non est ausus elate et ample loqui, cum humiliter demisseque sentiret, Cic. Tusc. 5, 9, 24: suppliciter demisseque respondere, id. Fl. 10, 21: se tueri, id. Att. 2, 18, 3.
Sup.: haec quam potest demississime atque subjectissime exponit, * Caes. B. C. 1, 84 fin.
† dēmĭurgus, or acc. to the Dor. form dāmĭurgus, i, m., = δημιουργός, Dor. δᾶμιουργός.
- I. The chief magistrate in some of the Grecian states, Liv. 32, 22; 38, 30; title of a comedy of Turpilius, Cic. Fam. 9, 22, 1; Non. 226, 12 al.; cf. Rib. Com. p. 89 sq.
- II. The Maker of the world, Tert. adv. Valent. 24.
dēmo, mpsi (msi), mptum (mtum), 3, v. a. [contr. from de-emo; cf. adimo and abemito], to take off, take away, to withdraw, subtract, remove (class. and very freq.; for syn. cf.: adimo, eripio, furor, rapio, prehendo, capio, sumo, excipio).
- I. Lit.: addita demptaque quaedam, Lucr. 2, 770; cf.: cum aliquid additur aut demitur, Cic. Ac. 2, 16: si quid ad eas (leges) addi demi mutarive vellet, Liv. 31, 11 fin.: lubet scire quantum auri erus sibi dempsit, Plaut. Bac. 4, 4, 14 (for which, shortly after, sibi novem abstulit): aurum sibi, Ter. Eun. 4, 1, 13: secures de fascibus, Cic. Rep. 2, 31; so, clipea de columnis, Liv. 40, 51: de capite (from the sum total) medimna DC, Cic. Verr. 2, 3, 33; cf. ib. 35 (twice): una dempta uncia deunx, dextans dempto sextante, dodrans dempto quadrante, bes dempto triente, Varr. L. L. 5, § 172 Müll.: de stipendio equitum aera, Liv. 7, 41: non hilum de tempore mortis, Lucr. 3, 1100; cf.: partem de die, Hor. Od. 1, 1, 20; Ov. Tr. 5, 2, 20 et saep.: quam minimum ex osse, Cels. 8, 4; cf.: aliquid ex cibo, id. 6, 6, 16: fetus ab arbore, Ov. H. 20, 9; cf.: sucum a vellere, id. A. A. 3, 214.
With simple abl.: fetus arbore, id. M. 14, 689: juga equis, id. ib. 7, 324; id. F. 2, 74; cf.: juga bobus, Hor. Od. 3, 6, 42: vincla pedibus, Ov. M. 3, 168; cf.: vincula nobis, id. F. 3, 320: nubem supercilio, Hor. Ep. 1, 18, 94 et saep.: soleas (when about to recline at table), Plaut. Truc. 2, 4, 16; cf.: Ov. A. A. 2, 212: haec (epistola) casu ad turrim adhaesit … dempta ad Ciceronem defertur, *Caes. B. C. 5, 48, 8: odorem vino, Cato R. R. 110: barbam, to shave, Suet. Caes. 67.
- II. Trop.: nulla dies nobis maerorem e pectore demet, Lucr. 3, 921; so, mihi et tibi et illis molestiam, Ter. Ad. 5, 3, 33: nobis acerbam necessitudinem, Sall. J. 102, 5: plus dignitatis patribus (with detrahere, and opp. addere), Liv. 2, 60: silentia furto, i. e. to disclose the theft, Ov. M. 2, 700 et saep.
Without a dat.: metum omnem, Ter. Ad. 4, 7, 18: dolorem, Lucr. 2, 21: sollicitudinem, Cic. Att. 11, 15 fin.: curas his dictis, Verg. A. 2, 775; 3, 153 et saep.: ex dignitate populi (opp. adicere), Liv. 34, 54; cf.: de vi magistratus, id. 3, 33 fin.: lex ipsa per se dempto auctore, even without its author, Liv. 2, 42; cf.: dempto fine, without end, Ov. Tr. 3, 11, 2: addere aut demere ad haec (verba), Vulg. 1 Mac. 8, 30.
Dēmŏchăres, is, m., an Athenian orator and historian, nephew of Demosthenes, Cic. de Or. 2, 23, 95; id. Brut. 83, 286 al.; Sen. de Ira. 3, 23, 1.
Dēmō̆crĭtus, i, m., Δημόκριτος.
- I. A celebrated philosopher born at Abdera, an adherent of the Eleatic school, and the originator of the atomic theory, Lucr. 3, 372; Cic. Tusc. 1, 11; id. Fin. 1, 6; id. Ac. 2, 17 sq.; id. Fat. 10 et saep.; Hor. Ep. 1, 12, 12; id. A. P. 297; Juv. 10, 34 al.
- B. Derivv.
- 1. Dēmŏcrĭtĭcus, a, um, adj., of or belonging to Democritus: philosophi, his followers, Cic. Tusc. 1, 34 (in Cic. de Or. 1, 10, 42: Democritii, see the foll.).
- 2. Dē-mŏcrĭtēus or -īus, a, um, adj., Δημοκρίτειος, the same: Anaxarchus, Cic. N. D. 3, 33; id. Tusc. 2, 22: Nausiphanes, id. N. D. 1, 26.
Dēmŏcrĭtīi, ōrum, m., his followers, Cic. de Or. 1, 10, 42.
Hence,
- b. Subst.: Dēmŏcrĭtēa, ōrum, n., the doctrines of Democritus, Cic. N. D. 1, 26, 73; id. Div. 2, 13 fin.
- II. Of Sicyon, friend of Cicero, Cic. Fam. 13, 78.
Dēmodŏcus, i, m., a companion of Aeneas, Verg. A. 10, 413.
dēmogrammăteus, ĕi, m., Gr. δημογραμματεύς, a public scribe, Cod. Just. 10, 69, 4.
Dēmŏlĕōn, ontis, m., Δημολέων, a centaur slain by Perseus, Ov. M. 12, 356; 368.
Dēmŏlĕos, i, m., a Grecian chieftain before Troy, slain by Aeneas, Verg. A. 5, 260 sq.; cf. Quint. 8, 4, 24.
dēmōlĭo, īre, v. the foll. art. fin.
Note:.
dē-mōlĭor, ītus, 4, v. dep. a., to cast off, remove.
- I. In gen. So only once in a trop. sense: culpam de me demolibor, Plaut. Bac. 3, 1, 16.
Far more freq.,
- II. In partic., of buildings, to throw down, pull or tear down, demolish (for syn. cf.: deleo, eluo, diluo, diruo, everto, destruo).
- A. Lit.: monimenta virum, Lucr. 6, 242; (Lachm. lamenta): domum, Cic. Off. 1, 39: parietem, id. Top. 4, 22: statuas, id. Verr. 2, 2, 67: signum, id. ib. 2, 4, 39: columnas, id. Q. Fr. 3, 1, 1 fin.: munitiones, Sall. H. Fragm. ap. Non. 95, 22; cf. Nep. Timol. 3, 3: deum immortalium templa, Liv. 42, 3.
- b. Of inanimate subjects: arcus et statuas, aras etiam templaque demolitur et obscurat oblivio, Plin. Pan. 55, 9.
- B. Trop., to demolish, destroy: aevi prioris Robora, Ov. M. 15, 228: si quod cuiquam privatim officiet jus, id destruet ac demolietur, quid attinebit? etc., Liv. 34, 3: Bacchanalia, id. 39, 16: faciem, to disfigure, Hier. in Matt. 6, 16 (as a transl. of the Gr. ἀφανίζειν τὸ πρόσωπον): terram, lay waste, Vulg. 4 Reg. 18, 25; id. Jer. 51, 2.
Absol.: ubi tinea demolitur, id. Matt. 6, 19 sq.
Note:
- a. Act. form dēmōlĭo, īre, Naev. ap. Diom. p. 395 P. (Com. v. 48 Rib.); Varr. ib. Lex ap. Front. Aquaed. 129; Lact. 4, 11, 6.
- b. Demolior, īri, in pass. signif., Lex ap. Front. l. l.; Curio ap. Prisc. p. 793 P.; Dig. 7, 4, 10; 41, 3, 23; Inscr. Orell. 3015.
dēmōlītĭo, ōnis, f. [demolior, no. II.], a tearing down, demolishing (very rare).
- I. Lit.: dum ea demolitio (statuarum) fieret, Cic. Verr. 2, 2, 67; Vitr. 10, 19.
- * B. Trop.: veritatis, an undermining, Tert. adv. Marc. 2, 1.
* dēmōlītor, ōris, m. [demolior, ], that which breaks down, a demolisher: corvus quem nonnulli gruem appellant (a sort of warlike engine), Vitr. 10, 19.
* dēmonstrābĭlis, e, adj. [demonstro], demonstrable, App. Dogm. Plat. 3, p. 37.
dēmonstrātĭo, ōnis, f. [demonstro], a showing or pointing out, as with the finger, an indication, description, designation.
- I. In gen. (good prose): gestus universam rem et sententiam non demonstratione sed significatione declarans, Cic. de Or. 3, 59: conversam habere, id. Verr. 2, 4, 59: hujus generis demonstratio est, et doctrina ipsa vulgaris, id. de Or. 3, 55, 209: temporum horum, Plin. 4, 13, 27, § 93.
In plur., Cic. Fin. 4, 5, 13.
- II. In partic.
- A. In rhetor.
- 1. The demonstrative or laudatory kind of oratory, i. q. demonstrativum genus, Cic. Inv. 1, 9, 12; Quint. 3, 4, 13; 11, 3, 115.
- 2. A vivid delineation, picturesque presentation, Gr. διατύπωσις ἐνέργεια, Auct. Her. 4, 55, 68; cf. Quint. 9, 2, 40.
- B. In jurisprud., a clear and complete declaration of one’s will, Dig. 35, tit. 1: de condicionibus et demonstrationibus, Gai. ib. 17; ib. 30, 1, 74.
- b. The bounding or limiting of a place, Dig. 8, 1, 13; 10, 1, 12.
dēmonstrātīvē, adv., demonstratively, v. the foll. art. fin.
dēmonstrātīvus, a, um, adj. [demonstro], pointing out, designating.
- I. In gen. (very rarely): digitus, the indexfinger, forefinger, Cael. Aur. Tard. 5, 1, 21.
- II. In rhetor., demonstrative, = ἐγκωμιαστικόν: genus (orationis), a branch of rhetoric employed in praising or censuring, i. e. laudatory or vituperative (usuually the former), Cic. Inv. 1, 5, 7; Quint. 3, 4, 14; 2, 10, 11: causa, Cic. Inv. 2, 4: materia, Quint. 3, 8, 53; 11, 1, 48: pars orationis, id. 2, 21, 23; cf. 7, 4, 2.
- B. Subst.: dēmonstrātīva, ae, f., demonstrative kind of oratory, Quint. 3, 8, 63 sq.; 3, 8, 8.
* Adv.: dēmonstrātīvē, demonstratively, Macr. Somn. Scip. 2, 16.
dēmonstrātor, ōris, m. [demonstro], one who points out or indicates; an indicator, exhibiter (very rare): uniuscujusque sepeliendi, * Cic. de Or. 2, 86, 353: hujus rationis, Col. 3, 10, 20: medicinarum Aesculapius, Tert. Apol. 23.
dēmonstrātōrĭus, a, um, adj. [demonstrator], pointing out, indicating: digitus, the index-finger, Isid. 11, 1, 70.
dē-monstro, āvi, ātum, 1 (arch. inf. pass.: demonstrarier, Ter. Ph. 2, 1, 76), v. a., to point out, as with the finger; to indicate, designate, show (freq. and class.).
- I. Lit.
- A. In gen. (cf.: indico, significo, ostendo): ubi habitet (mihi) demonstrarier (volo—with commonstrarier), Ter. l. l.; cf.: itinera ipsa ita putavi esse demonstranda, ut commonstrarem tantum viam, et ut fieri solet, digitum ad fontes intenderem, Cic. de Or. 1, 46 fin.: non ea figura, quae digito demonstrari potest, id. Rep. 6, 24; so, too, aliquid digito, Quint. 6, 3, 38: aliquem averso pollice, id. 11, 3, 104: aliquid nutu vel manu, id. 1, 5, 36: eum volo mihi demonstretis hominem, Plaut. Poen. 3, 2, 16: thesaurum mi in hisce aedibus, id. Trin. 1, 2, 113: itinera cum cura, Liv. 23, 33: unum ex iis, Suet. Aug. 94 et saep.: ut ante demonstrabant, quid ubique esset … item nunc, quid undique oblatum sit, ostendunt, Cic. Verr. 2, 4, 59: demonstres ubi sint tuae tenebrae, Catull. 55, 2.
Absol.: histrio ita demonstraverat (had gesticulated), ut bibentem natantemque faceret, Suet. Ner. 39.
- 2. Poet. of a subject not personal: demonstrant astra salebras, Prop. 3, 16, 15 (4, 15, 15 M.).
- B. Esp., jurid. t. t.: fines, to point out the boundaries, i.e. to deliver a piece of land to the purchaser, Cic. pro Tull. § 17; Dig. 18, 1, 18; 21, 2, 45.
- C. Pregn., to guide by pointing out the way: si equus ille decessit qui demonstrabat quadrigam, Dig. 31, 1, 65, § 1.
- II. Trop., to designate, indicate, by speech or writing; to show, prove, demonstrate; to represent, describe; also simply to mention (in this signif. often in Caes. —for syn. cf.: monstro, commonstro, comprobo, probo, declaro).
- (α) With acc.: Spurinna quidem cum ei rem demonstrassem et vitam tuam superiorem exposuissem, magnum periculum summae reipublicae demonstrabat, nisi, etc., Cic. Fam. 9, 24; so with docere, id. Verr. 2, 2, 50; with ostendere, id. Att. 1, 1, 4; Quint. 5, 12, 15 et saep.: istius cupiditatem minasque demonstrat, Cic. Verr. 2, 4, 39 fin.: si tibi nemo responsurus esset, tamen ipsam causam demonstrare non posses, id. Div. in Caecil. 13, 43: modum formamque (sc. navium), Caes. B. G. 5, 1: re demonstrata, id. ib. 5, 38; cf.: quibus demonstratis, Quint. 5, 1, 3: aliquid scripto, id. 1, 5, 32 et saep.: ad ea castra, quae supra demonstravimus, contendit, Caes. B. G. 7, 83 fin.; 5, 49; so with the pron. relat., id. B. C. 3, 84, 3; 3, 89, 3: hujus Hercyniae silvae, quae supra demonstrata est, latitudo, etc., id. B. G. 6, 25; cf. in pass. id. B. C. 1, 81, 2; 63 fin.
With double acc.: quam virtutem quartam elocutionis Cicero demonstrat, Quint. 11, 1, 1.
- (β) With acc. and inf.: mihi Fabius demonstravit, te id cogitasse facere, Cic. Fam. 3, 3, 2; id. Inv. 1, 31: demonstrant sibi praeter agri solum nihil esse reliqui, Caes. B. G. 1, 11, 5; 2, 17, 2; 7, 41, 2 (with exponunt); 7, 43, 2 et saep.
Pass. with nom. and inf.: altera parte imbecillitas, inopia fuisse demonstrabitur, Auct. Her. 2, 4, 7: si eo ipse in genere, quo arguatur, integer ante fuisse demonstrabitur, Cic. Inv. 1, 11, 36; Hyg. Astr. 2, 14; 2, 21.
- (γ) With a relative clause: quanta praedae faciendae facultas daretur, si, etc., Caes. B. G. 4, 34 fin.; Quint. 2, 4, 3; Plin. 25, 13, 106, § 169.
- (δ) Absol.: cum esset Caesar in citeriore Gallia in hibernis, ita uti supra demonstravimus, Caes. B. G. 2, 1: ut supra demonstravimus, id. ib. 5, 3; 5, 19 al.: ut ante demonstravimus, id. ib. 2, 22; ita ut antea demonstravimus, id. ib. 7, 46; and simply ut demonstravimus, id. ib. 6, 35; id. B. C. 3, 66, 2 al.
(ε) In attraction: cum essent in quibus demonstravi augustiis, Caes. B. C. 3, 15, 6: circiter DC ejus generis, cujus supra demonstravimus naves, id. B. G. 5, 2, 2.
- b. Of an inanimate subject: quae hoc demonstrare videantur, Cic. Verr. 2, 2, 63: quod proximus demonstrabit liber, Quint. 1, 10, 49: littera causam, Tib. 3, 2, 27: laus ac vituperatio quale sit quidque demonstrat, id. 3, 4, 14 al.
- c. Pass. impers.: naves XVIII., de quibus supra demonstratum est, Caes. B. G. 4, 28; id. B. C. 1, 56, 2: erant, ut supra demonstratum est, legiones Afranii tres, id. ib. 1, 39; 2, 34; and without supra, id. ib. 3, 62: quem a Pompeio missum in Hispaniam demonstratum est, id. ib. 1, 38; so with an acc. and inf., id. ib. 2, 28; 2, 42, 5: ad flumen Axonam contenderunt, quod esse post nostra castra demonstratum est, id. B. G. 2, 9, 3.
Dēmŏphĭlus, i, m., Δημόφιλος, a Greek comic poet, Plaut. As. prol. 10.
Dēmŏphŏon, ontis, m., Δημοφόων.
- I. A son of Theseus and Phaedra, a lover of Phyllis, and one of those who fought before Troy, Ov. H. 2; id. R. Am. 597; Verg. Cul. 130; Just. 2, 6, 15; Prop. 2, 24, 44 (3, 19, 28 M.); cf. Hyg. Fab. 59 and 243.
- II. A companion of Aeneas, Verg. A. 11, 675.
dēmŏrātĭo, ōnis, f. [demoror], a lingering, abiding, remaining: in vini demorationibus, Vulg. Prov. 12, 11.
dē-mordĕo, no perf., morsum, 2, v. a., to bite off (very rare): aliquid, Plin. 28, 4, 11: ungues, Pers. 1, 106.
dē-mŏrĭor, mortuus, 3, v. dep. n., to die off, to die, depart, decease (i. e. from an office, out of a circle of associates, etc., cf. Fabri ad Liv. 23, 21, 7. In the class. per. only in the perf. or part. perf.; not found in Caes. and the Aug. poets).
- I. Lit.: paene sum fame demortuus, Plaut. Stich. 1, 3, 62: cum esset ex veterum numero quidam senator demortuus, Cic. Verr. 2, 2, 50, § 124; cf.: tantum hominum demortuum esse, ut, etc., Liv. 40, 19; 26, 23; Curt. 8, 10: alii sunt alias, nostrique familiares fere demortui, Cic. Att. 16, 11 fin.: posse evenire, ut demoriantur mancipia, Dig. 4, 4, 11, § 5.
So in pub. law lang.: in demortui (magistratus) locum creatur, sufficitur, etc., Liv. 5, 31 Drak.; 23, 21 sq.; Cic. Verr. 2, 4, 5, § 9; Suet. Caes. 41 al.
- II. Trop.
- A. To depart, be gone: potationes plurimae demortuae, Quot adeo cenae, quas deflevi, mortuae! Plaut. Stich. 1, 3, 58: demortua vocabula, obsolete, Gell. 9, 2, 11.
- B. With acc. pers., to be dying for love of any one (cf. depereo): ea demoritur te, Plaut. Mil. 4, 1, 23; 4, 2, 49.
dēmŏror, ātus, 1, v. dep. n. and a.
- 1. Neutr., to loiter, linger, tarry, delay (very rare): me hic demoratam tam diu, Plaut. Rud. 2, 4, 27: ille nihil demoratus exsurgit, Tac. A. 15, 69: quamdiu legationis causa ibi demorantur, Dig. 5, 1, 2, § 4: in errore, Vulg. Sirach, 17, 26; diebus septem, id. Act. 20, 6 al.
More freq. (and class.),
II. Act., to retard, detain, delay one: diu me estis demorati, Plaut. Epid. 3, 2, 40; cf.: ne diutius vos demorer, *Cic. de Or. 2, 58, 235: detinere aliquem et demorari, Lentul. in Cic. Fam. 12, 15: nullo hoste prohibente aut iter demorante, Caes. B. G. 3, 6 fin.; so, repentinas eorum eruptiones, id. B. C. 1, 81, 5: novissimum agmen, id. ib. 3, 75, 3; Tac. A. 12, 68.
Poet.: Teucros quid demoror armis? restrain from battle, Verg. A. 11, 175 (ab armis, Serv.): fando surgentes demoror Austros, Verg. A. 3, 481 (i. e. vos demoror quominus ventis utamini, Serv.): inutilis annos demoror, detain the years (sc. that hasten to an end), i. e. remain alive, Verg. A. 2, 648 (quasi festinantes diu vivendo detineo, Serv.): mortalia demoror arma, i. e. await, Verg. A. 10, 30 (exspecto, sustineo, Serv.).
dē-morsĭto, no perf., ātum, 1, v. int. a. [demordeo], to bite off (only in Apuleius): ora mortuorum, Ap. M. 2, p. 124: rosas, id. ib. 3, p. 140.
dēmorsus, a, um, Part. from demordeo.
dēmortuus, a, um, Part. from demorior.
† dēmos, i, m., = δῆμος, orig. a tract of land, demos (pure Lat. pagus); hence, the inhabitants of a demos, Plin. 35, 10, 36, § 69; cf. Paul. ex Fest. p. 72, 5 Müll.
Dēmosthĕnes, is
(
- I. gen. i, Cic. Opt. Gen. 5, 14), m., Δημοσθένης, the most celebrated of the Grecian orators, Cic. de Or. 1, 13; 20; id. Brut. 9; Prop. 3 (4), 21, 27; Quint. 10, 1, 76; 12, 10, 23 sq.; Juv. 10, 114 et saep.
Hence,
- II. Dēmosthĕnĭcus, a, um, adj., Demosthenic: Demosthenicum, quod ter primum ille vocavit (i. e. action), Aus. Prof. 1, 19.
dē-mŏvĕo (often confounded in MSS. and edd. with di-moveo, q. v.), mōvi, mōtum, 2, v. a., to move or turn away; to put away, remove (freq. and good prose).
- I. Lit.: demoveri et depelli de loco necesse est eum qui deiciatur … neminem statui detrusum, qui non adhibita vi manu demotus et actus praeceps intelligatur, Cic. Caecin. 17, 49: ex sua sede, id. Par. 1, 15; id. Leg. Agr. 2, 29, 81.
With abl. alone, id. Planc. 22, 53: hostes gradu, to compel to give ground, Liv. 6, 32; cf.: sacra statu suo, id. 9, 29 (al. dimovere); and without abl.: Pompeius vestri facti praejudicio demotus, forced to yield, * Caes. B. C. 2, 32, 2: flumen solito alveo, Tac. A. 1, 79: Silanum Syria, id. ib. 2, 43: Pallantem curā rerum, id. ib. 13, 14: Burrum praefecturā, id. ib. 13, 20 al.: non alteros demovisse, sed utrosque constituisse, Cic. Sull. 21 fin.; Tac. A. 4, 60; 15, 65: eā (sc. matre) demotā, thrust aside, put out of the way, id. ib. 14, 12: in insulas interdicto igni atque aqua demoti sunt, id. ib. 6, 30.
- II. Trop.: oculos ab alicujus oculis, Ter. Ad. 2, 1, 16: formidine animum perterritum loco et certo de statu demovere, Cic. Caecin. 15: aliquem de vera et certa sententia, to divert, id. Verr. 1, 17 fin.: aliquem a causa alicujus, id. Clu. 15, 44: odium a nobis ac nostris, id. de Or. 2, 51, 208.
demptĭo, ōnis, f. [demo], a taking away (very rare): demptio aut additio literarum, Varr. L. L. 5, § 6 Müll.: damnum a demptione, id. ib. 5, § 176.
demptus (demt-), a, um, Part. of demo.
* dē-mūgītus, a, um, Part. [mugio], filled with bellowing, lowing: paludes, Ov. M. 11, 376.
* dē-mulcātus, a, um, Part. [mulco], beaten, cudgelled soundly: aliquis asperis verberibus, Mart. Cap. 8, § 807.
dē-mulcĕo, lsi, mulctum, 2, v. a., to stroke down, to stroke caressingly (rare).
- I. Prop.: caput tibi, Ter. Heaut. 4, 5, 14: dorsum, Liv. 9, 16 fin.: aures, Lact. de Ira, 7, 9: crura, Gell. 5, 14, 12.
- II. Trop., to soften, allure: aures omnium mentesque demulsit, Gell. 16, 19, 6; cf.: ita motus et demulctus et captus est, ut, etc., id. 3, 13 fin.: eum, id. 18, 2, 1.
dēmum (also demus, like prorsus, quorsus, rursus, deorsus, Liv. Andr. ap. Paul. ex Fest. p. 70, 8 Müll.; Plaut. Trin. 3, 3, 51 Ritschl and Brix), adv. [a sup. form from de, downmost; cf.: sub, summus], used to give prominence to an idea in opposition to or restriction of another, at length, at last, not till then; just, precisely; only, etc.
- I. In Latin of every period and description of writing (for syn. cf.: tandem, denique, postremum, primo).
- A. Enclitically with pronouns, like adeo (but less freq.), just, precisely, especially, exactly, indeed; also translated by an emphasis of the pronoun: id demum lepidumst, Plaut. Pers. 2, 3, 14; cf.: sic sentio, id demum aut potius id solum esse miserum, quod turpe sit, Cic. Att. 8, 8 init.: idem velle atque idem nolle, ea demum firma amicitia est, Sall. C. 20, 4; cf. id. ib. 12 fin.: relinquere aculeum in audientium animis is demum potest, qui, etc., Plin. Ep. 1, 20, 18: tamquam ad eam linguam demum natus esset, Quint. 6 prooem. § 11: me fortuna hac demum voluit consistere terra, Verg. A. 1, 629; cf. id. ib. 2, 743 al.: ille demum antiquis est adulescens moribus, Plaut. Capt. 1, 2, 20: per quaedam parva sane, si ipsa demum aestimes, ducunt, Quint. 1, 10, 5: vos demum, ut video, legem antiquastis sine tabella. Sed ego, etc., Cic. Leg. 3, 17, 38 (but Bait. vos quidem): quae demum causae secundam valetudinem praestent, Cels. praef.: jam vero exsilium, si rerum naturam, non ignominiam nominis quaerimus, quantum demum a perpetua peregrinatione differt? Cic. Tusc. 5, 37, 107: sciscitando eo demum pervenit, ut haud procul esset, quin Remum agnosceret, Liv. 1, 5 fin.
- (β) Strengthened by a preceding verum enim vero, or a following profecto: verum enim vero id demum juvat, si quem, etc., Ter. Ad. 2, 3, 2; Sall. C. 2, 9; cf. Liv. 4, 4: is demum profecto vitam aequa lance pensitabit, etc., Plin. 7, 7, 5.
- (γ) Separated from the pronoun: hoc est demum quod percrucior, Plaut. Bac. 5, 1, 13: illa seges demum, Verg. G. 1, 47.
- B. Enclitically with the adverbs nunc, tum, or tunc, post, modo, jam, ibi, sic, etc.; just, precisely, not till; also freq. expressed by more strongly accenting those particles.
- a. Nunc demum, Gr. νῦν δή, now, now at length, at last (cf.: nunc adeo, under 2. adeo, no. B. 2. c.): nunc demum ego cum illa fabulabor libere, Plaut. Poen. 5, 3, 40; so with scio, id. Epid. 3, 4, 22; id. Mil. 2, 6, 62; with intellego, Ter. Heaut. 2, 3, 12; cf.: nunc demum rescribo iis litteris, quas, etc., Cic. Att. 16, 3; and: undevicesimo aetatis anno dicere in foro coepi et nunc demum, quid praestare debeat orator, adhuc tamen per caliginem video, yet it is only now that I am at length beginning to see, Plin. Ep. 5, 8, 8 et saep.
- (β) In Plautus with following conjunctions, cum, quoniam, etc.: nunc demum a me insipienter factum esse arbitror, Cum rem cognosco, Plaut. Mil. 2, 6, 80; cf. id. Rud. 4, 4, 78.
- (γ) Separated by pol, edepol, or other words: nunc pol demum ego sum liber, Plaut. Cas. 4, 4, 14: nunc edepol demum in memoriam regredior, cum cogito, etc., id. Capt. 5, 4; 25; id. Cas. 4, 4, 14; id. Aul. 1, 2, 1: heu, nunc misero mihi demum Exsilium infelix! Verg. A. 10, 849.
- b. Tum demum, then at length, then indeed (so most freq., esp. in the historians; in Caes. only in this connection): tum demum Liscus oratione Caesaris adductus, etc., Caes. B. G. 1, 17; 1, 50, 2; 1, 51, 2; Liv. 2, 20; 3, 12; Plin. Ep. 6, 20, 6; Verg. A. 6, 330; 573; id. G. 3, 205; Ov. F. 4, 615 et saep.: utraque re satis experta tum demum consules, Liv. 2, 29.
- (β) With foll. conjunct. ubi, si, cum, etc. (and in Plautus also separate; cf. above, no. 1. b. and c.): ubi expolivero, Magis hoc tum demum dices, Plaut. Poen. 1, 1, 61; Sall. J. 46; Cels. 7, 27 fin.: si id facies, tum demum scibis, etc., Plaut. Mil. 4, 8, 56; id. Men. 2, 2, 71; Cic. Rep. 1, 24; cf. with quodsi, Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 4: ac tum demum, cum medium tenuere, etc., Plin. Ep. 8, 20, 7: tum tu igitur demum id adulescenti aurum dabis, Ubi, etc., Plaut. Trin. 3, 3, 52.
Once in this connection demum alone: servata res est demum, si illam videro, Plaut. Merc. 5, 2, 68.
- c. Tunc demum (cf. Drak. Liv. 41, 3, 5): tunc demum intelleges, etc., Sen. Ep. 121; Suet. Calig. 9; Vulg. Gen. 41, 9; and with cum, Col. praef. fin.; with ubi, Cels. 3, 6, and 10.
- d. Post demum, afterwards, not till after: post eum demum huc cras adducam, Plaut. As. 5, 2, 65: post igitur demum, etc., id. Amph. 3, 1, 16.
With post as praep.: unas enim post idus Martias, Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 4: post biduum demum, Suet. Aug. 10 fin.
- e. Modo demum, only now, now for the first time: modone id demum sensti, Ter. And. 5, 3, 11.
- f. Jam demum, now at last, now (cf. δή … ἤδη, Eurip. Suppl. 980; Troad. 235), Ov. Tr. 2, 8.
- g. Ibi demum, just there: illic ibi demum’st locus, ubi, etc., Plaut. Capt. 5, 4, 3; Quint. 10, 3, 13: ibi demum morte quievit, Verg. A. 9, 445; cf. id. ib. 1, 629; Stat. Th. 2, 474; id. Silv. 2, 3, 14; cf. also ibi demum, of time, Ter. Hec. 1, 2, 53.
- h. Sic demum: sic demum socios consumpta nocte reviso, Verg. A. 2, 795; 6, 154.
- k. Ita demum, Vulg. 2 Mac. 6, 15.
- 2. With the abl. temp. or absol.: ego novus maritus anno demum quinto et sexagesimo fiam? Ter. Ad. 5, 8, 15: decimo demum pugnavimus anno, Ov. M. 13, 209: quarta vix demum exponimur hora, Hor. S. 1, 5, 23: hieme demum, Plin. Ep. 7, 2, 2: pontificatum maximum, quem numquam vivo Lepido auferre sustinuerat, mortuo demum suscepit, Suet. Aug. 31; cf.: appellato demum collegio obtinuit, id. Caes. 23: his demum exactis, Verg. A. 6, 637: noctu demum rex recessit, Curt. 7, 11, 20.
And once with the nominative of the part. perf.: damnatus demum, vi coactus reddidit Mille et ducentos Philippos, i. e. not until condemned, Plaut. Bac. 2, 4, 38.
- C. To add emphasis to the idea contained in a proposition, in fact, in very truth, certainly, indeed (rare): ea sunt enim demum non ferenda in mendacio, quae, etc., Cic. Rep. 2, 15: immemor est demum, nec frugum munere dignus, qui, etc., Ov. M. 15, 122; Quint. 10, 6, 5; so to strengthen a comparative (cf.: adeo, etiam): latius demum ire, further yet, Plaut. Most. 3, 2, 156: num expositio haec longior demum esse debeat, Quint. 4, 2, 79.
- II. In postAug. Latin.
- A. Only, solely, exclusively ( = duntaxat, tantum, solum, tantummodo, modo): ne vulgarem viam ingressus, alienis demum vestigiis insisterem, Quint. prooem. § 3; id. 2, 15, 1: adeo suis demum oculis credidit, id. 11, 3, 68: quaedam (verba) tertiae demum personae figura dicuntur, ut licet, piget, id. 1, 4, 29: qui (Cicero) non assecutus esset docendo judicem tantum et utiliter demum ac Latine perspicueque dicendo, ut, etc., id. 8, 3, 3 et saep.: nihil magis pro contione testatus est, quam id demum se habiturum, quod, etc., but just that, Suet. Oth. 6 et saep.: ut non is demum sit veneficus, qui vitam abstulit data potione, sed etiam qui mentem, Quint. 9, 2, 105; cf. with the following verum etiam, id. 7 prooem. § 1.
- b. Ita demum, only so; then or in that case only; not till then ( = tum demum); esp. freq. in conditional propositions: si plus humoris excernitur quam assumitur, ita demum secundae valetudinis spes est, Cels. 3, 21; Plin. Ep. 3, 3, 2; Suet. Claud. 25 al.
- B. To point out something as taking place only after previous delay, at length, at last = tandem: quod oppidum Hispaniae frustra diu oppugnatum illitis demum galbano facibus succenderit, Suet. Galb. 3; cf. corresp. with tandem, id. Calig. 6.
- * 2. For denique no. II. 2, finally, in fine: ex quibus alium Ciceroni, alium Caesari, singulis demum singulos opponeremus, Tac. Or. 26 fin. Cf. Hand Turs. II. p. 250-260; Zumpt ad Curt. 6, 39, 25; Mützell ad Curt. 3, 7, 8; 3, 22, 26.
dē-mūneror, āri, 1, v. dep., to fee, reward: demunerarier ancillas, Ter. Heaut. 2, 3, 59 (dub. Umpf. and Fleck. munerarier).
* dē-murmŭro, āre, v. a., to mutter over: carmen, Ov. M. 14, 58.
dēmus, adv., v. demum init.
dē-mussātus, a, um, Part. [musso], borne silently (post-class. and rare): contumelia, Ap. M. 3, p. 140, 26: injuriis omnibus demussatis, Amm. 30, 1, 15.
dēmūtābĭlis, e, adj. [demuto], changeable (eccl. Lat.), Prud. Apoth. 344; Tert. Anim. 2, 1.
dēmūtātĭo, ōnis, f. [demuto], a changing, change (very rare, and critically certain only in late Lat.): demutatio morum, Cic. Rep. 2, 4, 7 dub.: carnis, Tert. Res. carn. 55; id. adv. Marc. 4, 1; 5, 10 fin.
* dēmūtātor, ōris, m. [demuto], a changer, transmuter: ossium, Tert. Res. carn. 32.
* dē-mŭtĭlo, āre, v. a., to lop off: cacumina virgarum, Col. Arb. 11, 2.
dē-mūto, āvi, ātum, 1, v. a. and n.
- I. Act., to change, alter, and sometimes to alter for the worse, to make worse (repeatedly in Plaut. and in post-Aug. prose; otherwise rare; not in the Ciceronian period): voces demutat, Cato ap. Macr. S. 2, 10 med.; cf.: orationem meam, Plaut. Mil. 4, 7, 8: imperium tuum, id. Men. 5, 2, 118: sententiam nostram in iis, Gell. 17, 1, 6: caro demutata, Tert. Res. carn. 55 al.: placitum instituto flaminum nihil demutari, Tac. A. 4, 16: si demutant mores ingenium tuum, to make worse, Plaut. Trin. 1, 2, 36.
- II. Neutr., to change one’s mind or purpose: non demutabo, Plaut. Ps. 1, 5, 142; id. ib. 153; cf.: prorsus nihilum de aliqua re, Jul. Val. rer. gest. Alex. 1, 13.
- 2. To change, alter, become different (with atque or ab— very rare): numquid videtur demutare atque ut quidem dixi esse, etc., Plaut. Mil. 4, 3, 37; cf. id. Stich. 5, 4, 43; Ap. Mag. p. 284, 17.
- 3. To deviate, depart: (fama) demutans de veritate, Tert. Apol. 7.
dē-muttĭo, īre, v. n., to speak very softly, Isid. 10, 76.
dī-māno (dem-), āre, v. n., to flow different ways, to spread abroad (very rare): meus hic forensis labor dimanavit ad existimationem hominum paulo latius, Cic. Cael. 3, 6.
A maximum of 100 entries are shown.